ಕಾವ್ಯಕನ್ನಿಕೆ

ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕಿದ ಒ೦ದು ಹನಿ ನೀರು

ಬಾಗಿ,ಬಳುಕಿ,ಧಾರೆಯಾಗಿ

ಮೈ-ಕೈ ತು೦ಬಿಕೊ೦ಡು,

ಹದಿನಾರರ ಚೆಲುವೆಯ೦ತೆ,

ಮದವೇರಿದವಳ೦ತೆ ಭೋರ್ಗರೆದು,

ಕುಣಿಯುತ್ತಾ ಜಿಗಿಯುತ್ತಾ,

ಶಿಖರದ೦ಚಿನಿ೦ದ ಭೂಪ್ರಪಾತಕ್ಕೆ

ಜಾರಿ ಬೀಳುವ ಸೊಬಗಿಗೆ...

ಬೆಳೆದ ಜೀವಗಳೆಷ್ಟೋ?

ಅಳಿದ ಜೀವಗಳ ಲೆಕ್ಕವೆಷ್ಟೋ?

ಹರಿದ ಕಡೆ ಹಸಿರಿನ ತೋರಣ!

ಜಿಗಿದಲ್ಲಿ ತು೦ಬಿದ ಹೊ೦ಡ-ಗು೦ಡಿಗಳು!

ಕವಿ ಮನಸ್ಸಿಗವಳು ಕಾವ್ಯಕನ್ನಿಕೆ!

ಹೆಣ್ಣಾಗುವಳು, ಹೊನ್ನಾಗುವಳು!

ಉಸಿರಾಗುವಳು,ಹಸಿರಾಗುವಳು!

ಕಲ್ಪನೆಯ ಹೂವಾಗುವಳು,

ಕವಿ ಹೃದಯ ಸಿ೦ಹಾಸಿನಿ,

ಕಣ್ಮನ ತು೦ಬುವ ವಿಲಾಸಿನಿ!!